رزونانس پارامغناطیسی الکترون (EPR) نوعی فناوری تشدید مغناطیسی است که از گشتاور مغناطیسی الکترون‌های جفت نشده نشات می‌گیرد. می توان از آن برای تشخیص کیفی و کمی الکترون های جفت نشده موجود در اتم ها یا مولکول های مواد و کشف آنها استفاده کرد. ویژگی های ساختاری محیط اطراف. برای رادیکال‌های آزاد، گشتاور مغناطیسی مداری تقریباً هیچ تأثیری ندارد و بیشتر گشتاور مغناطیسی کل (بالاتر از 99٪) به اسپین الکترون کمک می‌کند، بنابراین رزونانس پارامغناطیسی الکترون «رزونانس اسپین الکترون» (ESR) نیز نامیده می‌شود.

رزونانس پارامغناطیس الکترونی اولین بار توسط فیزیکدان شوروی سابق E·K·Zavois در سال 1944 از MnCl2، CuCl2 و سایر نمک های پارامغناطیس کشف شد. فیزیکدانان برای اولین بار از این تکنیک برای مطالعه ساختار الکترونیکی، ساختار بلوری، گشتاور دوقطبی و ساختار مولکولی اتم های پیچیده خاص استفاده کردند. بر اساس نتایج اندازه گیری رزونانس پارامغناطیس الکترون، شیمیدانان پیوندهای شیمیایی و توزیع چگالی الکترون در ترکیبات آلی پیچیده و همچنین بسیاری از مشکلات مربوط به مکانیسم واکنش را روشن کردند. آمریکایی بی کامونر و همکاران. فناوری رزونانس پارامغناطیس الکترون را برای اولین بار در سال 1954 به حوزه زیست شناسی معرفی کردند. آنها وجود رادیکال های آزاد را در برخی از مواد گیاهی و حیوانی مشاهده کردند. از دهه 1960، با توجه به پیشرفت مداوم ابزارها و نوآوری مداوم فناوری، فناوری تشدید پارامغناطیس الکترون در فیزیک، نیمه هادی ها، شیمی آلی، شیمی پیچیده، شیمی پرتو، مهندسی شیمی، شیمی دریایی، کاتالیزورها، زیست شناسی و زیست شناسی به طور گسترده در بسیاری از زمینه ها مانند شیمی، پزشکی، علوم محیطی و اکتشافات زمین شناسی استفاده شده است.